بررسی علف هرز سوروف

دسته: مقالات داخلی
منتشر شده در چهارشنبه, 28 خرداد 1399 06:24
نوشته شده توسط مدیر سایت
بازدید: 956

کشت ورز

echinochloa crus galli becker

سوروف

از خانواده گرامينه

گياهي يكساله با

پراكندگي:

در سطح جهاني در مناطق گرمسير مشاهده مي گردد.

فصل رشد: تابستان

دامنه تحمل: از سطح دريا تا ۲۵۰۰ متر

خاك:

در خاكهاي مختلف در مناطق مرطوب رشد مي كند اما معمولا در خاكهاي سيلتي و رسي حواشي درياچه ها مشاهده مي گردد.

مقدار ماده خشك و تر:

در مطالعه اي در كشور فيليپين، ۳.۸۸ تا ۱۱.۰۷ تن ماده تر در هكتار از يك مزرعه برنج از ابتدا تا انتهاي دوره رشد علف هرز جمع آوري كردند.

پاسخ به نور:

با كوتاه شدن روزها گلدهي افزايش مي يابد

بوم شناسي:

به عنوان علف هرز شايع مزارع برنج شناخته مي گردد. همچنين براي مصرف علوف برخي دام ها مورد مصرف دارد.

سوروف يكي از گياهان هرز وحشي بوده كه منشاء آن مناطق گرمسير آسيا معرفي گرديده است. اين گياه توانايي رشد تا ۱۵۰ سانتيمتر را داشته و داراي برگهاي بلند و كشيده كه اغلب به رنگ مايل به بنفش مشاهده مي گردند. بيشتر ساقه هاي اين گياه هرز به شكل ايستاده بوده، اما برخي از آنها در سطح زمين نيز گسترده مي شوند. نوك بذر هاي اين گياه شكل متمايزي داشته و اغلب به رنگ متمايل به بنفش، و شبيه به بذور ارزن مي باشد.

به عنوان يكي از بدترين علفهاي هرز جهان شناخته شده كه سبب كاهش عملكرد گياه زراعي و همچنين باعث كاهش ۸۰ درصدي در نيتروژن خاكي و به تبع آن كاهش عملكرد گياهان علوفه اي نيز مي گردد. به علاوه ميزبان چند نوع از ويروس هاي بيماري موزاييك نيز مي باشد. در شرايط آلودگي شديد مزارع با كمك روش هاي مكانيكي مي توان جمعيت اين گياه هرز را كاهش داد.

گياهان انفرادي توانايي توليد بالغ بر ۴۰۰۰۰ بذر در هر سال را دارند. بذور گياه هرز به كمك آب جاري، پرندگان، حشرات، ماشين آلات و حيوانات امكان گسترش داشته، اما متداول ترين روش گستردگي آن اختلاط با بذور گياهان زراعي مي باشد.

برگهاي اين گياه هرز به شكل تخت و صاف، كشيده به طول ۳۰ تا ۵۰ سانتيمتر، و عرض ۱ تا ۲ سانتيمتر مي باشد. ليگول وجود نداشته، كف برگها نرم، برگهاي پاييني اغلب به رنگ متمايل به قرمز، با خوشه هايي به ابعاد ۸ تا ۳۰ سانتيمتر طول به رنگ سبز يا بنفش، در برخي نقاط گره دار، منشعب مي باشند.

پراكنش:

معمولاً در مناطق گرمسيري آسيا و آفريقا در زمين هاي كشاورزي (به ويژه برنج)، حاشيه جاده ها، خطوط آهن و نقاط مرطوب مشاهده مي گردد. در آمريكاي شمالي به عنوان يك گياه هرز مهاجم نامگذاري گرديده است.

اكولوژي:

دامنه متغيري از مناطق مرطوب تا نقاط بسيار گرم و خشك و جنگلهاي مرطوب دارد. تقريباً با بيشتر نقاط مرطوب وفق يافته است بطوريكه از علف هاي هرز شايع شاليزار ها و نقاط غير زراعي مانند حواشي جاده ها مي باشد. بهترين رشد خود را در نقاطي كه درجه حرارت ميانگين ساليانه آنها معادل ۱۴ تا ۱۶ درجه سانتيگراد باشد نشان مي دهد و محدوديتي بابت PH خاك ندارد.

موارد مصرف:

کشت ورز - گياه هرز گرمسيري به عنوان علوفه حيوانات مورد مصرف قرار مي گيرد. همچنين براي سيلو نيز مناسب بوده، اما به عنوان علوفه خشك كاربردي ندارد. علاوه بر اين از گياه مذكور جهت اصلاح خاكهاي شور و قليايي ( به ويژه در كشور مصر) استفاده مي گردد. بذور گياه نيز در برخي نقاط جهان مورد مصرف انسان قرار مي گيرد. ريشه هاي اين گياه نيز در كشور فيليپين جهت درمان سوء هاضمه مورد استفاده قرار مي گيرد. عصاره اين گياه در كشور هند براي مشكلات طحال، سرطان، زخمها و ... به عنوان يك داروي با سابقه مورد استفاده قرار مي گيرد.

بيماري و آفات:

اين گياه هرز در معرض بيماري لكه قهوه اي كه توسط قارچ Bipolaris oryzae ايجاد مي گردد، مي باشد.